Mijn hart zonk me in de schoenen toen de stem uit de luidspreker van de boot ons vertelde dat de Drosselgasse, het beroemdste steegje in Rüdesheim, te steil was voor rolstoelen en vermeden moest worden. Er werd voorgesteld dat we gewoon naar het hellende kasseienpad, dat naar de berg met wijnvelden leidde, ging kijken. Als we dan de volgende straat namen, om naar het andere eind te komen, konden we van daaruit over de vallei van toeristen kijken. Voor mij was dit geen optie, aangezien de Drosselgasse de belangrijkste reden was dat ik voor deze Rijncruise koos.
Mijn zeurderig verlangen om deze plek te bezoeken komt voort uit wat ik een jeugdtrauma noem. Niet alle kinderen herinneren zich de eerste keer dat ze van hun ouders werden gescheiden, maar ik wel! Ik kan ze nog steeds voor me zien hoe zij en mijn toen 19-jarige zus, de deur uitliepen, terwijl ik huilend op de schoot van mijn grootvader zat. Drie dagen lang volgde een ontroostbare 5-jarige hem overal. Ik was niet alleen achtergelaten in een vreemd huis, maar ook in het buitenland, in Duitsland. Ons huis stond in New York en hoewel ik mijn grootouders kende van hun bezoeken, was dit mijn eerste verblijf bij hen. Bij de terugkomst van mijn ouders, konden ze niet ophouden te vertellen hoe mooi het pittoreske Duitse stadje was. De beschrijvingen van winkels, biertuinen en andere toeristische attracties, trokken mijn aandacht niet zozeer als toen ze ons vertelden hoe beschonken mijn zus was na hun wijnproeverij. Dit was iets wat ik graag had willen zien en maakte me nog verdrietiger dat ik was achtergelaten. Door de jaren heen, terwijl mijn moeder foto’s aan vrienden liet zien waar ik niet op stond en vertelde over de geweldige reis die ze hadden gemaakt, werd ik er steeds aan herinnerd dat ik toen “te jong” was.
Als mijn vrijwilliger voor die daags excursie en ik van de boot langs de promenade gingen, hoopte ik dat ze niet iemand was die overbezorgd was met mensen in rolstoelen. Ik ben een beetje een waaghals en probeer vooral de dingen waarvan mensen zeggen dat ik ze niet kan, gewoon om te zien of ik ze wel of niet kan. Ik was niet van plan haar, of iemand anders, mij te laten zeggen dat ik het steegje waar ik al meer dan vijftig jaar op wachtte, niet kon bezoeken. Met elke straat die we passeerden, werd mijn verwachting groter. Binnen een paar minuten zou ik op dezelfde plek zijn als mijn familie was en zou ik de dingen zien die zij zagen. Toen we onder het bord Drosselgasse het steegje insloegen, vroeg ik me af wat het grote probleem was. Afgezien van de hobbeligheid van de stenen, voelde ik geen enkele noemenswaardige stijging. De massa toeristen liep moeiteloos in beide richtingen. We gingen zelfs zonder hindernissen een souvenirwinkel binnen. Terwijl ik zocht naar de gebouwen die ik op foto’s had gezien, merkte ik dat mijn elektrische rolstoel achterover begon te kantelen en ik begreep waarvoor de stem ons waarschuwde. In plaats van om te draaien en terug te gaan naar waar we vandaan kwamen, drukte ik op de knop waarmee ik mijn rolstoel naar voren kantelde, zodat ik weer rechtop zat en de top van de steile helling kon bereiken.
Met een mix van vreugde en verdriet belde ik onmiddellijk de enige overlevende van de foto’s, “Mamma, raad eens waar ik ben!” Ze wist dat ik ergens op een boot was die de Rijn bevaarde. Terwijl ik uitlegde waar ik was en wat ik aan het doen was, huilden we allebei. Toen zei ze: “Je bent er eindelijk!”
Nathalie – Herinner me het nog als de dag van gisteren Christine. Ik vroeg waar gaan we heen en het het eerste wat je zei Drosselgasse. De straat waarvan ze net hadden om geroepen aan boord de straat te vermijden. Oké weet je het zeker Christine? Ik hen nog nooit iemand zo stellig ja horen zeggen en kwam ik er achter dat jij je nergens in dit leven door tegen laat houden. Prachtige straat en toen ik de reden hoorde waarom we er door gingen werd het nog mooier. Je hebt me op die prachtige dag naar nog meer mooie plekken mee genomen. De hoogste wijn velden met een prachtig uitzicht op de rijn en zijn vallei. Wat hebben we gelachen onder de kabelbaan toen je besloot dat de schoenen uit moesten en je je even om moest kleden omdat het zo warm werd. Ik was aan het einde van de dag gesloopt, maar dank je wel Christine. Zonder jouw had ik deze prachtige plekken nooit gezien omdat ik het niet gedurfd had zelfstandig zo hoog te gaan.
Geke – Wat een verhaal erg fijn voor je dat je zo doorgezet hebt respect en wat fijn dat jou vrijwilliger het ook niet op gaf mooie herinnering gemaakt.
Ine – Als jij het durft dan moet het gewoon gaan, zo ken ik Christine die gaat tot het uiterste en gelijk heeft ze, zij kent haar rolstoel het beste, weet wat ze ermee kan. Zag ik in het Rijksmuseum toen ze de lucht in ging, goed gedaan hoor en een leuk straatje hè en weer een heel mooi verhaal, net als je boek (de zoevendemamma altijd de hort op, pracht boek ). Maar een rolstoel omhoog duwen is voor de vrijwilligers haast niet te doen. Nou Christine tot snel hoop ik en gedraag je hè.
Trudie – Wat n leuk verhaal en fijn dat het ook gelukt is. De Drosselgasse het mooiste straatje van Rüdesheim, ik keek er ook van op dat we daar niet in mochten. n Optie zou kunnen zijn om tot halverwege te gaan en het steilste stuk vermijden. Ongeveer in het midden van die straat kwam ik jaren terug op n mooie zomeravond met gasten en dan dronken we daar wat op n gezellig terras. Je hoorde daar dan de mooie klanken van het carillon die ik me nog kon herinneren dat ik als jonge vrouw 50 jaar geleden daar kwam en toen n seizoen op zo n Rijnboot werkte. Die mooie klanken ben ik nooit vergeten. Ik vond het ook jammer dat we er van de zomer niet door mochten lopen. Gelukkig is het bij u gelukt door uw doorzettingsvermogen. Chapeau hiervoor en ook voor de vrijwilliger die tegen de regels in is gegaan.
Annie – Compliment voor jou ik had dees jaar ook geboekt maar Toen gingen we een andere route maar hoop dat het volgende jaar wel lukt al kan ik dan niet. De hoogte in de herinnering dat we daar samen waren zo genoten hebben dat prachtige plaatsje.