Hieronder vindt u foto’s en links van hulpmiddelen die ik beschrijf in mijn boek.
(Pagina 218) Omdat ik bang was om te lopen én mijn baby te dragen, pakte ik hem uit zijn wiegje en legde hem in een schommelstoel. Ik ging dan op de vloer zitten, pakte het aankleedkussen waar ik hem altijd op verschoonde en legde hem erop. Zo kon ik kruipen en het aankleedkussen naar de badkamer slepen. Daar kon ik hem uitkleden en in een stoeltje in het babybadje zetten.
Bad
(Pagina 218) Het stoeltje maakte het mogelijk
om beide handen te gebruiken om hem te wassen.
Ik stapte hierop over toen mijn zoon acht maanden werd.
Keuken
(Pagina 137) Een ergotherapeut in de winkel stelde
voor om een rubber mat te nemen die voorkomt dat
een schaal wegglipt tijdens het mixen en een snijplank
met pinnen om alles wat ik wilde snijden vast te houden.
(Pagina 267) Ik heb ook een bekerhouder met drie
pootjes, zodat mijn beker niet om kan kiepen, terwijl
ik drinken inschenk.
(Pagina 137) Mijn zus had ook een eenvoudige oplossing
voor het probleem dat ik had met borden op elkaar
stapelen in de kast. Ik vond het erg moeilijk om alle
kleine borden die op de grote stonden, eruit te halen als
ik een groot bord nodig had. Terwijl zij niet gehandicapt
was, vond zij borden stapelen ook lastig en had een pannenrek
in haar kast. In plaats van pannen erop te zetten, verdeelde
ze haar borden op de vier plateaus van het rek.
(Pagina 137) Ik kon geen schaal vast
houden en tegelijkertijd mixen/roeren.
Eten
In plaats van flesjes en spenen te moeten uitkoken
is dit voedingssysteem eenvoudig en gemakkelijk.
Het werkt met binnenzakjes die verzekeren van een
schone en gesteriliseerde fles bij iedere voeding,
terwijl het flesje in de vaatwasser kan.
(Pagina 236) Zijn loopstoeltje maakte het voor mij ook gemakkelijker om hem eten te geven. Ik kon Jonas niet in zijn kinderstoel vastzetten, dus manoeuvreerde ik hem voor de bank waar ik op zat om zoveel mogelijk op zijn hoogte te zijn. Met een voet onder zijn loopstoeltje zorgde ik dat hij niet wegreed, terwijl ik hem voerde. Of beter gezegd, hapte hij naar wat er op de lepel lag.
(Pagina 237) Mij leren lopen was een lang proces. Het begon met me in een sta-orthese vast te zetten gedurende drie uur per dag om mijn benen sterker te maken en me rechtop te laten staan.
Lopen
(Pagina 242) Ik wist dat hij niet op mijn schoot wilde
zitten op de luchthaven. Het was voor een tweejarige
normaal om rond te willen lopen en op onderzoek uit te
gaan, dus kwam ik met het idee van loopriempje.
(Pagina 242) Jaren later, vroeg een rolstoelgebonden moeder mij eens om raad hoe ze met haar kind veilig kon wandelen. Ik vertelde haar over mijn ervaring met het loopriempje. Naderhand zei ze dat het voor haar en haar zoon ook goed had gewerkt.